Reality show – a odchudzanie w programach telewizyjnych

Uczestnikami takich programów jak The Biggest Loser często są osoby, które chcą się podjąć wyzwania utraty masy ciała, a przy okazji zapewnić show telewidzom. Często na tym etapie zaczynają się problemy.

Odchudzanie w programach telewizyjnych

Jako ludzie z reguły nie mamy ochoty oglądać zdrowej, powolnej redukcji, która nie wymaga codziennego wstawania o 5 rano, biegania, robienia posiłków na cały dzień i ciągłego wycieńczania organizmu, do granic możliwości. Z podobnego założenia prawdopodobnie wyszli twórcy tego programu.

Na czym polega program The Biggest Loser?

Program ten polega na objęciu opieką dietetyczną i trenerską około 16 osób, które mają otyłość i mają wyznaczony jeden cel.

Kto schudnie najwięcej kilogramów w ciągu 30 tygodni, wygrywa program i otrzymuje nagrodę 250 000 $. Do tej pory wyemitowano aż 18 sezonów.

W programie uczestnicy mieszkają w jednym miejscu i są poddawani różnym wyzwaniom. Są to m. In.:

• Pokusy, gdzie proponowane są im ich ulubione słodycze.
• Wyzwania z nagrodami, gdzie w jak najszybszym czasie np. zespół graczy ma przeciągać łódkę i zapakować do niej obciążenie.
• Głosowania, gdzie uczestnicy wybierają osobę, która powinna wrócić do domu.

W teorii wszystko powinno być przeprowadzone prawidłowo, ponieważ nad uczestnikami czuwa sztab wykwalifikowanych osób, a dodatkowo sami uczestnicy mają sporą motywację, żeby wygrać program. Jakie są efekty takiej pracy?

Rezultaty pod koniec programu The Biggest Loser

Jakie były największe rekordy podczas wszystkich sezonów?

• Największa utrata wagi w sezonie u mężczyzny to 119.8 kg i 83,0 kg u kobiety.
• Najwyższa waga początkowa u mężczyzny to 238,6 kg i 215,9 kg u kobiety.
• Największa utrata wagi w ciągu tygodnia u mężczyzny to 18,6 kg i 10,4 kg u kobiety.

Wyniki te są niesamowite, ponieważ schudnięcie prawie 120 kg w zaledwie 7,5 miesiąca wymaga bardzo wiele poświęcenia i wysiłku. Na pytanie, czy jest to zdrowe, odpowiem Wam później.

Rezultaty po 6 latach od zakończenia programu The Biggest Loser

Uczestnicy podczas programu tracili nawet 50% swojej obecnej masy ciała, ale najważniejsze pytanie, to czy utrzymali tę masę ciała po zakończeniu programu?

Przeprowadzono badanie, gdzie sprawdzono, jak zmieniła się masa ciała po odejściu z programu. Badanie objęło 14 finalistów.

Wyniki:

• Średnia waga przed programem The Biggest Loser: 328 funtów (148,7 kg).
• Średnia waga po 30 tygodniach w The Biggest Loser: 199 funtów (90,2 kg).
• Średnia waga po sześciu latach od ostatniego ważenia: 290 funtów (131,5 kg).

Oznacza to, że uczestnicy odzyskiwali średnio 70 procent utraconej masy ciała.

A jak wyglądało ich spoczynkowe tempo metabolizmu (RMR) po 6 latach?

Spoczynkowe tempo metabolizmu to ilość energii, którą organizm potrzebuje do funkcjonowania w spoczynku. RMR uwzględnia dodatkowe codzienne czynności niewymagające wysiłku, czyli:

• jedzenie,
• chodzenie,
• korzystanie z łazienki,
• spożywanie kofeiny,
• pocenie się lub dreszcze.

Wyniki:

• Średni RMR przed programem The Biggest Loser: 2607 kcal / dzień.
• Średni RMR po 30 tygodniach w The Biggest Loser: 1996 kcal/dobę.
• Średni RMR po sześciu latach od ostatniego ważenia: 1903 kcal / dzień.

Co zaskakujące, pomimo odzyskania wagi, uczestnicy spalali o 700 kalorii mniej dziennie w porównaniu z początkiem programu. To około 500 kalorii mniej, niż spodziewano się, że spaliliby je na podstawie badań prognostycznych, które uwzględniały ich masę ciała. Oznacza to, że taką szybką redukcją masy ciała bardziej sobie zaszkodzili, niż pomogli.

Opinie uczestników o programie The Biggest Loser

Niestety opinie uczestników po odejściu z programu pozostawia wiele do życzenia.

Kai Hibbard, mówi:

„Po programie rozpoczęły się moje problemy zdrowotne. Wypadały mi włosy oraz przestałam miesiączkować. Zaczęły się również pojawiać bóle stawów, problemy z tarczycą, snem i pamięcią”.

Zdaniem uczestniczki podczas programu uczestnicy przeszli pranie mózgu. Z jednej strony czuli, że ich możliwości zostały przeciągnięte do granic możliwości, a z drugiej zaś mówiono im, że naprawdę mają szczęście być częścią tego programu.

Jak wspominała Kai Hibbard, zawsze wierzyła, że jeśli nie schudnie wystarczająco, zawiedzie siebie i swoich bliskich oraz że w oczach trenerów wyjdzie na niewdzięczną. Ujawniła, że u jednej z uczestniczek rozpoznano nawet objawy syndromu sztokholmskiego, czyli przywiązania ofiary do oprawcy.

Dodatkowo Suzanne Mendonca, mówi, że:

„Żywiłam się pokarmem dla niemowląt i owijałam torbami na śmieci, żeby bardziej się pocić”.

Podobno uczestnicy również byli zachęcani do brania narkotyków oraz prowokowania wymiotów, aby przyspieszyć proces odchudzania. Sprawą podawania narkotyków zainteresowały się media i sprawa trafiła do sądu.

Uczestnicy programu mówią również, że zabierali rowery stacjonarne do sauny i tam ćwiczyli przez kilka godzin, aby wypocić z siebie całą wodę. A kiedy wymiotowali z wysiłku, to trener mówił:

„Dobrze! Stracisz więcej kalorii!”

Niestety to wszystko pokazuje, jaki jest koszt wygrania programu i jak są traktowani uczestnicy.

A jak faktycznie taka restrykcyjna dieta i trening wpływają na organizm?

Zalecana utrata masy ciała wynosi około 0,5-1% masy ciała tygodniowo, czyli osoba, która waży 100 kg, powinna chudnąć około 0,5-1 kg tygodniowo. Wartości te mogą być wyższe u osób, które są szczególnie otyłe i ich nadmierna masa ciała zagraża życiu i zdrowiu.

U uczestników programu na pewno była pożąda szybka redukcja masy ciała, ale nie 18,6 kg w pierwszym tygodniu.

Odchudzanie w programach telewizyjnych. Jakie negatywny skutku może przynieść taka szybka redukcja masy ciała?

1. Utrata masy mięśniowej

Wraz z ubytkiem masy ciała, tracimy również tkankę mięśniową i jest to zupełnie normalne. Niestety jeśli po odchudzaniu spotka nas efekt jo-jo i wrócimy do początkowej masy ciała, to przybędzie nam o wiele więcej tłuszczu niż mięśni. Summa summarum będziemy mieli mniej mięśni a więcej tłuszczu, niż przed rozpoczęciem odchudzania. Stąd też może się brać niższe RMR u uczestników The Biggest Loser, kiedy powrócili do wcześniejszej masy ciała.

Odchudzanie w programach telewizyjnych.

2. Spowolnienie metabolizmu

Do spowolnienia metabolizmu przyczynia się niższa masa mięśniowa, ale też hormony. Jeśli mamy niskokaloryczną dietę i nie dostarczamy wszystkich makro i mikroskładników, to mogą się zacząć problemy z tarczycą. Taka dieta może doprowadzić do niedoczynności tarczycy, a to z kolei może spowodować obniżenie tempa metabolizmu nawet o 30%.

3. Choroby

Niskokaloryczna, a przede wszystkim niskotłuszczowa dieta może doprowadzić do m.in. kamicy żółciowej. Spowodowane to może być zmianą składu żółci, oraz zmianą sprawności opróżniania pęcherzyka żółciowego. Jeśli te czynniki zostaną zaburzone, to pojawienie się kamieni żółciowych może być bardzo nieprzyjemnym efektem ubocznym szybkiego odchudzania.

4. Zaburzenia miesiączkowania

Jeśli kobieta spożywa mało kalorii, to organizm blokuje możliwość zajścia w ciąże. Wynika to z faktu, że jeśli kobieta nie jest w stanie wyżywić sama siebie, to nie będzie miała możliwości utrzymania ciąży, która wiąże się ze zwiększeniem zapotrzebowania na kalorie.

5. Niedożywienie

Długa i niskoodżywcza dieta, powoduje, że nasz organizm nie otrzymuje tylu składników odżywczych, których potrzebuje. Konsekwencją tego mogą być:

• zaburzenia pracy serca,
• skrajne zmęczenie i anemia,
• osłabienie odporności,
• słabe i kruche kości.

Innymi częstymi skutkami szybkiego odchudzania może być: pojawienie się zmarszczek, nadmiar tkanki skórnej (najczęściej na brzuchu), rozregulowany ośrodek głodu i sytości, drażliwość, skurcze mięśni, wypadanie włosów itp.

Działania tego typu mogą również prowadzić do zaburzeń odżywiania, takich jak anoreksja i bulimia.

Podsumowanie

Odchudzanie w programach telewizyjnych

Wizja szybkiej utraty masy ciała może być dla wielu bardzo zachęcająca, ale dopóki nie zbudujemy odpowiednich nawyków żywieniowych to odchudzanie będzie się kończyło tak jak u sporej części uczestników The Biggest Loser. Pierwsze schudnięcie 100 kg, a później z powrotem przybranie 90 kg i dodatkowe problemy zdrowotne.

Dodatkowo utwierdza to nas w przekonaniu, że to, co widzimy w telewizji, a to, co dzieje się poza sceną, to są dwie różne kwestie.